سیاوشی که نم نم میسوزد و اب میشود...

کافیه براتون بزنه زیر آواز تا ببینید چقدر ردیف و گوشه های موسیقی رو میشناسه و صداش دوست داشتنی هست برای همه؛  کافیه روبه روش بشینید و چند کلمه باهم حرف بزنید تا ببینید چقدر خوش صحبته.

کافیه به کمکش نیاز داشته باشید تا ببینید چقدر مشتاقانه حمایت و کمک میکنه.

خونه شون که میرفتیم همپای همیشه ی مادرش بود با عشق؛ پسری که جای دخترِ نداشته ی مادرش بود و حالا به دلیل ام اس آقای دکتر ما در سی و چند سالگی دیگه نمیتونه راه بره.

مامان اگر بود یک دل سیر گریه میکرد بعد هر روز با سیاوش تماس میگرفت و هر هفته به دیدنش میرفت. چون بی اندازه دوستش داره. متفاوت از همه ی بچه های فامیل و به جرئت میگم بیشتر از همه سیاوش رو دوست داره. سعی میکنم در اولویت قرار بدمش و مکرر بهش یادآوری کنم که چقدر برای همه ی ما در خونواده مهمه؛ نه سلامتی کاملش؛ که وجودش...بودنش. همین که باشه و امید داشته باشه کافیه.